नवकाव्य!

[प्रतिभेवर स्वतःच्याच बेहद्द खूष होऊन एकदा एक (नव)कवी तो वदला---]

आम्ही कोण म्हणून काय पुसता, आम्ही असू लाडके
देवाने दिधले असे आम्हांस दान यमकाचे नेमके.
मारतसू भरा-या गगनात आणि होतसू धूमकेतूवर स्वार
प्रतिभेचे दिवे अमुच्या तेवतसी, हं, सूर्याच्या पलिकडे पार!

शब्द सोडितसू ते विषारी बाण कधी, तर कधी प्रेमाचे मदनबाण,
केवळ सुपीक नसे माथे अमुचे, नव्हे, ते तर सोन्याची खाण!
अहो, अत्तराच्या कुपीतले सुगंधाचे कण शोधून देतसू, वाटले काय?
सुंदर कल्पना त्यावर सजवू, जणू म्हशीच्या दुधावर साय!

येता का राज्यात विहराया संगे अमुच्या होऊनिया हरणावर स्वार?
झाली तिकडे हंसांची गर्दी जलावर, हं..आणिक वाहतोय वारा गार!
चला चला दाखवतो वैभव अमुचे, वेलिंनी ती माळली फुले
पहा चोर तो वात बेभान, त्याने धुलीचे आतंक माजवले!

(एवढे वर्णन पुरे, पुरे म्हणून काय एक श्रोता उत्तरला---)

असो जातो आम्ही, आम्हांस कवीराज नसे पावला काळ
चुकेल अमुचा अग्निरथ पुढला, तुमच्या काव्यात उजाडेल उद्याची सकाळ
कविता जाणलो न कधी तुमची आम्ही खायची कशासंगे
उठूनि रोज प्रभाते मनी कचेरीतील कार्याची चिंता लागे!

(हे बेचव-भौतिक उत्तर एकून निराशले, कवीराज म्हणाले---)

हाय! मर्त्य मानवा, कधी रे होशील शहाणा? अरे!
कधीतरी कल्पनेच्या विश्वात फिराया जाशील ना रे?
पहा इकडे, निर्मितो आम्ही सोनेरी विश्व निराळे
करंटे तुम्ही न जाणले सामर्थ्य या कवीचे आगळे

अहो! कुठे फेडाल पाप हे सुंदर धरतीवरचे?
ती माई गंगामाई देईल काय तुम्हांस जल तिचे?
हाय दैवा का दिलासे जन्म नवकवीचा?
वर शिक्षा म्हणून काय न निर्मिला वंश रसिकाचा?

(नवकवीचे हे गर्वाचे बोलणे रसिकांस सहन न जाहले, ते वदले--)

काय कविता निर्मितसे असो जाणुनिया आम्ही पण
थोर उपमांचे पेरले मळे परी असे मातले तण
दिलेस काही वाचनीय अन् सुखावणारे मना
येऊच की आम्ही तडक ते तुजया जगीं भ्रमणा

बेचव नि अळणी मात्र चारलेस आम्हांस पदार्थ तू जर
बदडून काढू, अन् शिक्षा देऊ भयंकर, वर बहिष्कार
असशील शहाणा तर हे तू जाणशील---
न कधी कर अवमान रसिकाचा--- न ते क्षमाशील

जाणतसू आम्ही कोळसा दिसतसे कसा नि कसे चमकतसे सोने,
कर रटाळ वटवट, अर्थशून्य बडबड --- झुरशील तू रद्दीचे जिणे
लिही उच्च तू --- घेऊन माथ्यावर नाचू, गौरवू स्नेहिजनांत
नसशील तू केवळ पानांत, तर वसशील मना-मनांत!