बुधवार, जून ०७, २००६

कहीं दूर...

सोनेरी संध्याकाळी कुठेतरी डोंगरात सूर्य अस्तास जावा, आणि त्याने जातांना आकाशात उधळलेले रंग पाहून मन तुझ्या आठवणींनी अजूनच व्याकूळ व्हावं.

वाऱ्याची झुळूक हलकेच गुदगुल्या करून जावी आणि उगीचच खुद्कन हसू फुलावं.

अचानकच एखादी सुरेखशी कल्पना सुचावी आणि त्याच भरात शब्दही तितकेच सुंदर उमटावेत.

जवळच ठेवलेली पेटी पुढे ओढावी आणि बोटं फिरवून सूरांचे लोट काढावेत.

तुझ्या आठवणींत असा असताना, मग आपसूकच माझ्या ओठांवर गाणं यावं:

काहीं दूर जब दिन ढल जाए
सॉंझ की दुल्हन बदन चुराए
चुपकेसे आए
मेरे खयालोंके आंगन में
कोई सपनोंके दीप जलाए, दीप जलाए

कहीं दूर...


गाणं संपताना नकळतच आलेले दोन अश्रू मग हळूच पुसून टाकावेत.

तुझी आठवण येत असताना हे सारे असेच व्हावे...

५ टिप्पण्या:

Milind म्हणाले...

तरीच सायंकाळच्या वेळेस कातरवेळ असे म्हणतात.
'कातरवेळ' असा एक धडा नववीत की दहावीत होता, आठवते का?

Ajit म्हणाले...

अरे मिलिंदा,

सकाळी कटींग करायच्या वेळेला मी 'कातर'वेळ म्हणेन. काय म्हणतोस?

Milind म्हणाले...

@$@&%
:) हा विनोद त्या romantic लेखाला शोभत नाही. आणि तो धडासुद्धा romantic च होता.

असो. संकल्प सुद्धा मराठी blog लिहीतो, माहीतीये का?
sankalpdravid.blogspot.com येथे...

अनामित म्हणाले...

hi just want 2 say sir
katar vel dhada 11vi la hota 10vila nahi
jyanche 11vi marathi navate tyana
he mahit nahi.

अनामित म्हणाले...

tumhala he kharach vatat hote ka?
ugich lihayache manun lihile....