धोपट मार्गा सोडू नको!

• जिथे सागरा धरणी मिळते... तिथे तुझी मी वाट पहाते, वाट पहाते.
• ईशान्त शर्माने रीकी पॉंन्टींगला तंबूचा रस्ता दाखवला.
  
• होऊनिया बेहोश धावलो ध्येयपथावरती.
• ही वाट दूर जाते, स्वप्नामधील गावा.
• लक्ष्मी रोड पुणे आणि रानडे रोड दादर इथे मिळणार नाही अशी एकही गोष्ट या जगात नाही.
• भाय उस्की तो वाट लग गयी भाय!
  
• राणी, मी तुझ्याच वाटेकडे डोळे लावून बसलो होतो (अगं आई) गं! [एखाद-दुसरा अश्रू]
• वाट पाहुनि अती मी थकले, थकले रे नंदलाला...
• पंथी हूं मै उस पथ का, अंत नहीं जिसका...
  
• एकमेकां साह्य करू अवघे धरू सुपंथ.
  

वरील सगळ्या वाक्यांत एकाच बाबतीत एकवाक्यता आहे. ती म्हणजे, सगळी वाक्ये "रस्त्या"बद्दल आहेत. आणि आज रस्त्यांबद्दल लिहिण्याची हुक्की आली याचं कारण म्हणजे माझ्या घराजवळचे रस्ते!

खरं म्हणजे "देवाघरी गेलेल्यांबद्दल वाईट बोलू नये" या न्यायाने मी त्यांच्याबद्दल वाईट न बोलण्याचं ठरवलं आहे; पण अधून मधून अपशब्द गेले तरी मला त्यांच विशेष काही वाटणार नाही.

गेले काही दिवस मी नेमाने माझ्या घराजवळच्या भागात रस्ते शोधण्याचा प्रयत्न करतो आहे; पण तो सफल झाला तर शपथ! पाणी पुरवठा करण्याची लाईन टाकायची तर त्यासाठी सरकारी रस्त्यांसारखी सोयीची आणि आयती जागा दुसरी कुठली सापडणार? त्यासाठी पाणीपुरवठा मंडळाच्या अधिका-यांच्या कल्पनाशक्तीचे कौतुकच करायला हवे. पुन्हा रस्त्याच्या कडेने पाईपलाईन टाकली तर रस्त्याच्या मध्येच उभे राहून खणायला लागेल; त्यामुळे त्यांनी रस्त्याच्या अगदी मध्यभागीच खणायचे ठरवले. कर्कटक की काय म्हणतात त्याने मोजमाप घेतांना मी या डोळ्यांनी पाहिलं. रस्त्याच्या कडेला त्यामुळे अवाढव्य मशीनं उभं करणं सोयीचं झालं. तसंच नो पार्कींग, पुढे विमान क्रॉसिंग आहे, हाजमोलाच्या जाहिराती इत्यादींचे बोर्डही वाचले! शिवाय पुढच्या वेळेस जर काही मरम्मत करावी लागलीच तर अगदी मध्यभागीच लाईन असल्यामुळे फारसा शोध घ्यावा लागणार नाही अशीही काही दूरदृष्टी त्यांची असावी. शनिवार रविवारी काय लोक आपापल्या घरीच बसून वेळ घालवतात त्यामुळे शुक्रवारी काम अर्धे टाकायला काहिच हरकत नाही अशी त्यांची एक गोड गैरसमजूत असावी. IT कंपन्यांतले आमच्यासारखे (काही क-रोड?) लोक शनिवार-रविवारीही काम करतात, आणि वेळ घालवणे या कारणाव्यतिरीक्त इतर गोष्टींसाठीही लोकांना घराबाहेर पडावं लागतं याची या बिचा-या पाईपलाईनवाल्यांना काय कल्पना बरे!

गेला आठवडा घरातून बाहेर पडणे आणि घरी परत येणे म्हणजे एक शिक्षा होऊन बसली आहे. समोर अशी माझी गल्ली दिसत्येय, पण तिथे पोहोचायचं म्हणजे बाईकवर रस्त्यांच्या "डाय"व्हर्जन्स शोधीत पंधरा-वीस मिनिटं लागणार. परत त्या प्रवासात आणखी अर्धा किलो धूळ कपडे, नाक-डोळे (आणि हो, पायही) घरी घेऊन येणार. कोणाला माझ्या घरी येऊन पायधूळ झटकायची असेल तर आधीच बजावून ठेवतो -- नो एन्ट्री आहे सध्या! एकंदरीत काय आयुष्यात सध्या माझी खडतर वाटचाल सुरू आहे.

रॉबर्ट फ्रॉस्टची जगप्रसिद्ध कविता माहिती असेलच तुम्हाला --

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence
Two roads diverged in a wood
And I took the one less traveled by
And that has made all the difference

आजच्या जगात आणि विशेषतः तुम्ही जर माझ्या एरीयासारख्या "जंगली" भागात रहात असाल तर फ्रॉस्टचे सांगणे बिल्कूल ऐकू नका. ज्या रस्त्यावरून मेजॉरीटी ट्रॅफिक गेलेला आहे तोच रस्ता धरा, तरच कमीत कमी खड्डे आणि कमीत कमी वेळात घरी पोचण्याचं तुमचं स्वप्न सत्यात येण्याची आशा आहे!

असो.

अहो, तुमच्या ओळखीत कोणी विल नावाचा इसम असेल तर मला जरूर कळवा. तुमचे खूप उपकार होतील. मी असं का म्हणतोय ते तुम्हाला वेगळे सांगणे न लगे, नाही का? :-)