राजपुत्राने दिलेल्या त्या मेजवानीत अचानक एक माणूस प्रकट झाला. अतिशय उमद्या अशा त्या राजपुत्राच्या सन्मानासाठी अनेक मातब्बर मंडळी जमलेली होती. अशा सगळ्या मंगल वातावरणात या केवळ एक डोळा असलेल्या माणसाचे आगमन फारच विसंगत वाटत होते. दुसऱ्या डोळ्याच्या खोबणीतून अजूनही रक्त वाहताना पाहून राजपुत्र म्हणाला, "अरे रे, अशी तुझी अवस्था कशी झाली?"

"राजन्, मी पेशानं एक चोर आहे, आणि आज अमावास्येची रात्र! असा हा मुहूर्त साधून मी सावकाराच्या घरी चोरी करायला गेलो. खिडकीतून आत शिरतो तोच मला जाणवलं की माझ्या हातून चूक झाली आहे. मी चुकून विणकराच्या घरात शिरलो होतो. त्या धावपळीत मी त्याच्या मागावर आदळलो आणि माझा एक डोळा हा असा निकामी झाला आहे. आणि आता मी तसाच आपल्याकडे न्याय मागण्यासाठी म्हणून आलो आहे, महाराज,"

राजपुत्राने ताबडतोब त्या विणकराला दरबारात घेऊन येण्याचा आदेश दिला. तो दरबारात उपस्थित होताच, त्या विणकराचा एक डोळा काढून घ्यावा असा आदेश दिला.

"राजन्, तुमचा न्याय मी योग्यच समजतो, माझा एक डोळा काढून घेतला जावा; पण हाय दुर्दैव! मला माझ्या कारगिरीसाठी दोन्ही डोळे आवश्यक आहेत. त्याशिवाय मी कापडाच्या दोन्ही बाजू कशा पाहू? माझा शेजारी आहे एक चांभार, ज्याचे दोन्ही डोळे आहेत, पण त्याच्या व्यवसायाला त्या दोन्हींची गरज नाही.

राजपुत्राने त्या चांभाराला बोलावून घेतले, आणि त्याचा एक डोळा काढून घेण्यात आला.

आणि त्याचबरोबर न्यायनिवाडा पूर्ण झालेला होता.
---

खलिल जिब्रानची ही एक रुपककथा. विचित्र आणि क्रूर अशी. केवळ ही कथा वाचून सगळं संपत नाही.
या कथेचं खरं रुप पुढे येतं ते तिच्या शीर्षकात. आणि शीर्षक आहे, "युध्द". खरं ना?