अळीबाबा

या अळीने मिटक्या मारत सगळ्या मिरच्या फस्त केल्या!

विरोधाभास

एका बाजूला covid १९ च्या विषाणूचा सखोल अभ्यास करणारे वैज्ञानिक. तो अभ्यास सुकर होण्यास उपकारक अशी उपकरणे. प्रोटीन आणि जनुकीय तंत्रज्ञान - या सगळ्या अत्यंत अवघड संशोधनातून, जागतिक पातळीवरच्या अथक परिश्रमानंतर तयार झालेली (झालेल्या) लस. अशी एकंदरीत मानवजातीची प्रगती. 

आणि 

दुसऱ्या बाजूला  या दुर्धर रोगाची, त्यातून तयार झालेल्या सामाजिक आणि आर्थिक समस्यांची खिल्ली उडवत, उद्दामपणे नियम मोडत स्वतःचा आणि इतरांचाही जीव धोक्यात ढकलणारे पुराणमतवादी.. 

सगळी गम्मत आहे.

काय वाटते?

 

आपले विचार शब्दांत की आपल्या शब्दांतून निसटलेले विचार!

सुरांनी छेदलेली शांतता की शांततेतही गवसलेले सूर!

आकाशाचे प्रतिबिंब पाण्यात की पाण्याचे आकाशात?

फेरफटका

 

नेहमीच्या वाटेवर फेरफटका मारतांना प्रत्येक वेळी ती वाट वेगळंच काहीतरी देऊन जाते. कधी जोराचा गार गार वारा, तर कधी तीक्ष्ण आणि थेट डोळे दिपवणारी सूर्याची तिरीप. पानगळीच्या दिवसात झुळुकेबरोबर झुलणारी लाल-केशरी पाने, आणि त्या रंगाशी स्पर्धा करणारे आकाश. एकदा का फांद्यांना निरोप देऊन सटकली की ती हजारो पाने कुठे शेवटी जातात हे एक कोडेच. दूरवर कधी काळ्या ढगांचा पसारा तर कधी उन्हात चमकणाऱ्या विमानाने सोडलेली शेपूट. 

अशा या वाटेवर रोज चक्कर मारतांना कितीतरी गोष्टी नकळत 'रजिस्टर' होऊन जातात. रोज नवीन! अर्थात रोज आपणही कुठे सेम असतो!

चकामकी

सौ (वैतागून): अरे माझी एक तरी गोष्ट ऐकशील का कधीतरी??
चिरंजीव १ (हसून): ऐकतो की रोज - ससा कासवाची!

---
मी: तू मोठा झाल्यावर लंडनला जाशील का शिकायला कॉलेजमध्ये?
चिरंजीव २ : नको!
मी: का रे?
चिरंजीव २ : तिकडे खूप माऊस असतात!!!

---
मी (चिडवून): तू   बेबी एलीफंट आहेस
चिरंजीव २: म्हणजे तू एलीफंट!
मी: (शांतता)

येणारच नाव ...

Sunset and evening star,And one clear call for me!And may there be no moaning of the bar,When I put out to sea, But such a tide as moving seems asleep,Too full for sound and foam,When that which drew from out the boundless deepTurns again home. Twilight and evening bell,And after that the dark!And may there be no sadness of farewell,When I embark; For tho' from out our bourne of Time and PlaceThe flood may bear me far,I hope to see my Pilot face to faceWhen I have cross'd the bar.

टेनिसनची हि कविता वाचनात आली.
अलिकडेच वाचेलेल्या बोरकरांच्या "येणारच नाव, जाणारच नावाडी" या शब्दांची आठवण झाली!

"तुम्हाला भांडी कुंडी देऊ का खेळायला?"
मुले: भांडी दे कुंडी नको!

कोणास ठाऊक कसा

कोणास ठाऊक कसा पण मॉलमध्ये गेला ससा
कोणास ठाऊक कसा पण मॉलमध्ये गेला ससा
सश्यानी घेतला स्वेटर अन चढला एस्केलेटर
सश्यानी घेतला स्वेटर अन चढला एस्केलेटर
सेल्समन म्हणाला वाह वा!
ससा म्हणाला डिस्काउंट हवा!!

कोणास ठाऊक कसा पण जिममध्ये गेला ससा
कोणास ठाऊक कसा पण जिममध्ये गेला ससा
सशाने पाहिली सायकल अन हाणली चांगली मैलभर
सशाने पाहिली सायकल अन हाणली चांगली मैलभर
ट्रेनर म्हणाला झ्याक झ्याक!
ससा म्हणाला बघा सिक्स प्याक!!

कोणास ठाऊक कसा पण क्याफेत गेला ससा
कोणास ठाऊक कसा पण क्याफेत गेला ससा
सशाने साधला मोका, मागवला क्याफे मोका
सशाने साधला मोका, मागवला क्याफे मोका
वेटर म्हणाला राईट अव्वे!
ससा म्हणाला क्रीमही हवे!!

(मूळ गाण्याच्या कवीची क्षमा मागून आधुनिक जगातला ससा हे गाणं म्हणतो आहे)

मी किनारा

कधी फेसाळणारी कधी सरसावणारी 

कधी थंडगार कधी बोचणारी

कधी आक्रमक कधी संथावणारी 

कधी खेळकर अशी कधी खोडकर तशी

कधी वादळात भीजवणारी जोरदार 

कधी उन्हात सुखावणारी आरपार

कधी येऊन येऊन नको नको वाटणारी

कधी जाता जाता फार फार रडवणारी

कधी भरतीची - स्वतःला लादणारी 

कधी ओहोटीची - हक्कानेच मागणारी

कधी मी ती लाट - कधी तू किनारा

कधी तू ती लाट - आणि मी किनारा!

गेल्या काही महिन्यांत वृत्तपत्रांत सुरु असलेल्या भ्रष्टाचारविरोधी प्रचारामुळे खालावत चाललेल्या 'काला'* निर्देशांकाने आज नवीन निचांक गाठला. कर्नाटकाच्या मुख्यमंत्र्याना राजीनामा द्यावा लागणार अशी शक्यता कालपासूनच व्यक्त केली जात होती, आज त्यावर शिक्कामोर्तब झाल्यावर काही मिनिटांतच लोअर सर्किट लागून व्यवहार थांबवावे लागले. मागच्या आठवड्यात केंद्र सरकारचे तिमाही भ्रष्ट आकडे प्रकाशित झाल्यावर गुंतवणूकदारांमध्ये घबराट पसरली होतीच.

दोन वर्षांपूर्वीच्या जागतिक मंदीचा सखोल अभ्यास केल्यानंतर भारतीय उद्योगपतींनी उभा केलेला हा लाखो कोटींचा उद्योग ख-या अर्थांनी भरभराटीला यायच्या आधीच डबघाईला येतो की काय अशी शंका सर्वसामान्यांना आता सतावत आहे. करोडो भारतीयांचे कष्टाचे पैसे या उद्योगात गुंतलेले असल्याने ही भीती अनाठायी नक्कीच नाही हे खरे. 

"अमेरिकेतील गरीब लोकांनी घेतलेली गृहकर्जे काही मूठभर लोकांनी आख्या जगाला विकली आणि पैसा केला. आपल्या अर्थव्यवस्थेतील काळा पैसा हे सामान्य गरीब जनतेनी मूठभर लोकाना दिलेले कर्जच नाही का? ते का विकू नये, असा विचार २००८ नंतर आमच्या मनात आला आणि मग आम्ही अश्या प्रकारच्या काही financial instruments ची योजना केली," ज्येष्ठ अनुभवी उद्योगपती बी. बाजा सांगत होते. "आम्ही सुरुवात केली तेव्हा तोफगोळे आणि चा-याच्या व्यवहारामधून जमलेले साधारण ३५-एक कोट रुपये आणि सात-आठ तल्लख डोकी इतकंच आमचे भांडवल होतं. आता आजचे आकडे तर तुम्हाला ठाउक आहेतच!"

बी. बाजा ही या हजारो कोटींच्या उद्योगातील एक वजनदार हस्ती. ताराखात्याने आपली सेवा आणखी जलद करण्यासाठी नवीन तारजोडणीचे कंत्राट देण्याचे ठरवले तेव्हा ते तारमंत्री होते. हिशेब चोख न ठेवल्याचा आरोप ठेऊन काही भ्रष्ट राजकीय नेत्यांनी त्याना अलीकडेच राजीनामा द्यायला भाग पाडले होते. पुढे आणखी काही बाही आरोप झाल्याने त्याना नुकतेच स्थानबद्ध करून ठेवण्यात आले होते.

"बघा ना, इंडस्ट्रीला आत्ता माझी किती गरज आहे, आणि मी पडलो असा नजरकैदेत!" रिमोट कंट्रोलने ए/सी जरा कमी करत श्री. बाजा म्हणाले. "यंदा उन्हाळा जरा जास्तच आहे. नाही?" बाजांच्या या इंडस्ट्रीचे पहिले काही महिने खडतर गेले. "लोकांच्या विश्वासावर धंदा अवलंबून आहे आमचा, तो संपादन करायला वेळ लागणारच होता..." तो मिळाल्यावर श्री. बाजांनी आणि अर्थातच त्यांच्या सहका-यांनी अपेक्षित असे उज्ज्वल यश संपादन केले. "ब्यांक सुद्धा जास्तीत जास्त ९ टक्के व्याज देते हो. गेल्या दोन वर्षांत आम्ही ६५ टक्के परतावा दिलेला आहे!" बाजांच्या डोळ्यांत अभिमान दिसत होता. त्यांचे आकडे अगदी खरे होते. मात्र त्यांची काम करण्याची पद्धत बैन्केच्या अगदी विरुद्ध; कुठे कसली नोंद नाही. "मुंबईचे डबेवाले नाही का बरोबर डबे पोहोचवतात? आमचा पैशांचा व्यवहारही असाच - अगदी चोख, नोंदी ठेवण्याचा ओव्हरहेड कशाला?" मागच्या महिन्यात सिग्नलवर 'मामा'च्या हातून धाडलेली पन्नास रुपयांची गुंतवणूक आठवली. तुमच्या आमच्यासारखे जनसामान्य अश्या पन्नास रुपये ते  पन्नास हजारांपर्यंतच्या रकमा पोहोचवत असतात. पण मग कुठे तरी याचा हिशेब नको का? "अहो हीच तर खरी खासियत आहे या उद्योगाची. चोख हिशोब ठेऊनही शेवटी कोणीतरी घोटाळे करणार, मग ते भ्रष्ट राजकारणी शेम शेम चा ओरडा करणार. मग चौकशी --- हवाच कशाला हिशोब? स्पेक्युलेशन वरच तर मार्केट चालतंय!" साहेबांच्या बोलण्यात तथ्य होतं, म्हणूनच ते एक उद्योगपती होते, आणि मी केवळ  एक मामुली वार्ताहर.

इतकं सगळं सुरळीत सुरु असतांना अचानक या उद्योगाला अशी घरघर लागावी? "अहो धंदा म्हंटला की चढणं आलं नि बुडणं आलं!" अंतू बरवा मधलं वाक्य टाकून साहेब अजूनच रंगात आले. "सध्या राजकीय परिस्थिती जरा नरम आहे. इतर कुठल्याही उद्योगाप्रमाणे आम्हालाही फटका बसतोय. आप्पा शेकडे काय किंवा ते नाना घामदेव - त्यांचा आक्षेप आहे आम्ही बेहिशोबी कारभार करतो त्यावर. मगाशी म्हणालो त्याप्रमाणे आमच्या किफायतशीर असण्याचे हेच तर गमक आहे. त्यांच्या मागण्या नाही मान्य करू शकत अश्या सहजासहजी!"

निव्वळ हेच नाही तर कुरेश मोडकळीनी अंतरराष्ट्रीय लपंडाव खेळांच्या खर्चातून वाचवलेले पैसे असोत किंवा आत्ता अलीकडेच कर्नाटकातील लोहचुंबक विक्रीतील नफेखोरी. एकेका बातम्यांनी काला निर्देशांक दोन दोन टक्के घसरला आहे.  असे धक्के सोसुनदेखील मार्केट fundamentals शाबूत आहेत असे अर्थतज्ञांचे म्हणणे आहे. या काही ठळक घडामोडी सोडल्या तरी आणखी काही उत्तम उत्पादने अजून चांगली कार्यरत असावीत. झाकली मूठ सव्वा अब्जाची हि आधुनिक म्हण खरी ठरवत गेल्या काही महिन्यांचा आढावा घेतल्यास हा उद्योग खडतर परिस्थितीतून मार्ग काढत नेहमीच यशस्वी ठरला आहे असे दिसून येईल. 

उद्या महाराष्ट्र सरकारच्या महत्त्वाच्या तिमाही निकालांकडे गुंतवणुकदार आणि दलाल डोळे लावून बसले आहेत. आदर्श झोपड्या आणि खालीबसा रिसोर्ट प्रकल्पांमधून आणखी गुड न्यूज येण्याची शक्यता वर्तवली जात आहे. 

येन-केन प्रकारेण उद्या मार्केटला अप्पर सर्किट बसावे आणि मार्केटचा लुजिंग स्ट्रीक तुटावा अशीच छोट्या-मोठ्या गुंतवणूकदारांची मनोकामना असेल.

---

*: काळा पैसा व लाचलुचपत निर्देशांक 

सुतारपक्ष

आपलं बॉलीवूड ही खरीखुरी स्वप्ननगरी आहे यात शंका नाही. उदाहरणार्थ पुढील पटकथा घ्या:

एक तरूण. सर्वगुणसंपन्न/लाडावलेला. गरीब/श्रीमंत पालक. कमवायची अक्कल असलेला/नसलेला. हुशार/ढ.

एक तरूणी. लाडावलेली/सर्वगुणसंपन्न. श्रीमंत/गरीब पालक. कमवायची अक्कल नसलेली/असलेली. ढ/हुशार.

असे दोन जीव - ज्यांचा एकमेकांशी काडीमात्रही संबंध नाही - जवळ येतात. आपल्यात असलेली उणीव त्याच्यात/तिच्यात नाही हे पाहतात, प्रेमात पडतात. एखाद-दुस-या खलपात्रावर मात करतात. पत्रिका छापणे, केळवणं जेवणे, चांगले कार्यालय शोधून ते बूक करणे, उन्हाळ्यातला पाणी प्रश्न सोडवणे, तमाम फ्यामिलीबरोबर लग्नाची कपडेखरेदी करणे या सगळ्या फालतू अडचणींना बगल देत, पंडितजींचे (म्हणजे मराठीत गुरूजी किंवा भटजी) आशीर्वाद घेऊन त्यांच शुभमंगल पारही पडतं. पुढच्याच सीनमध्ये अगदी छान सजवलेल्या घरात प्रवेश होतो. कालांतराने "इन-लॉज’ चं घर मला छोटं पडतं अशा बायकोच्या तक्रारीला वैतागून आपला हिरो लगेच नवीन घर घेतो. एक दोन दिवसांतच दोघे या नवीन घरात सुखी संसार करायला लागतात.

असे सिनेमे/मराठी सीरीयल्स पाहिल्या की माझ्या तोंडी एकच हिंदी शब्द येतो: "काश"

एक वेळ मला ही सगळी प्रेमकहाणी पटेल - पण एक दोन दिवसांत नवीन घरात सुखी संसार?! ही शुद्ध फसवणूक आहे - शुद्ध चारसो बीसी.

लग्न पहावं करून आणि त्यानंतर घर पहावं बांधून या दोन्ही म्हणींमधला ’वं’ काढून टाकावा आणि ’च’ लावावा अशी माझी भाषापंडितांना नम्र विनंती आहे. कारण तसं केलं तरच त्यातला प्रथम पुरूषी ’प्रयोग’ नष्ट होईल आणि केवळ एक चेतावनी हा खरा अर्थ पुढे येईल.

लहानपणीच्या गोष्टींमधला लाकूडतोडा अगदी प्रामाणिक वगैरे असेल, पण ख-या जगातले फर्निचरवाले महाडॅंबिस. आमच्या नवीन घरातील साहसकथा अरबी सुरसकथांना लाजवतील अशा. अरेबियन नाईट्सप्रमाणे सविस्तर सांगायच्या तर आख्ख्या वर्षाच्या रात्री कमी पडतील. चवीपुरती एखाद दुस-या सांगतो:

स्वयंपाकघरातील सुखसुविधा:

स्वयंपाकघरासारखी दुसरी ज्वलंत जागा घरात दुसरी नाही! तो प्रश्न सोडवणं माझ्या दृष्टीनं काश्मीर प्रश्न सोडवण्यापेक्षा जास्त महत्त्वाचं होतं. तातडीनी आम्ही मॉड्युलर किचन वाल्याकडे गेलो:

दुकानदारीण (माझ्या पैशाचं पाकिट ठेवलेल्या खिश्याकडे बघत): "या या."

आम्ही: "आम्हाला आमच्या किचनचं सगळं काम करायचंय"

दु. "करू की. किती मोठं आहे? काही प्ल्यान वगैरे आणला आहे का?"

मी: "आहे, ब-यापैकी मोठं आहे. प्ल्यान असा आहे की महिन्याभरात सगळं करून हवंय"

ही: "अरे तसा प्ल्यान नाही. हं. हा बघा प्लोरप्ल्यान. एल-शेप्ड आहे."

...

...

[तांत्रिक बाबींना कात्री]

दु. "ठिक आहे. तुम्हाला उद्या आम्ही डिझाईन दाखवतो. मग कॉस्टींग वगैरे करू, मग काम सुरुच, कसं?"

मी (खूष होत) "नक्की आम्ही येतो उद्या मग परत."

दु. "हो हो. पण असं कसं जाता. कोल्ड-ड्रिंक मागवलंय ते कोण पिणार हाहाहा :-)"

आम्ही: "कोल्ड ड्रिंक का? वा वा वा! बरं - हा ऍडव्हान्सचा चेक!"

दुसरा दिवस:

आम्ही फोनवर "हॅलो. आज तयार आहे ना डिझाईन? येतो आम्ही मग."

दु. "ऍक्च्युअली आमचा डिझायनर आजारी पडला आहे."

आम्ही: "ठीक आहे. फोन करा मग केव्हा येऊ ते सांगा. काय?"

दु. "नक्की नक्की!"

दहावा दिवस:

आम्ही फोनवर "हॅलो. काय तुमचा फोन नाही आला?"

दु. "अहो आत्ता तुमचाच नंबर शोधत होते. शंभर वर्षं आयुष्य आहे. आमचा डिझायनर अजून आठ दिवस काही तापातून उठत नाही."

आम्ही "आठ दिवस? अहो दहा दिवस असेच उलटून गेलेत..." (या गाढवला स्वाईन फ्लू झाला की काय, अरे देवा!)

दु. "काळजी नको, आम्ही बघतो काहितरी जमवतो."

आम्ही (मनात): या रेटनी काम होणार असेल तर शंभर वर्षं हवीतच मला!

विसावा दिवस:

आम्ही: "चांगलं झालंय डिझाईन हं. केव्हा काम होईल सगळं"

दु. "पॉलिसीप्रमाणे पुढच्या ३०-४५ दिवसांत. सर, पुढचा चेक?"

आम्ही: "थोडं लवकर जमवा! हा चेक. कोल्ड ड्रिंक नाही का या वेळी?"

दोन महिन्यांनंतर:

आम्ही: "अहो तो सुतार त्याची हत्यारं घेऊन जायला अगदी आमच्या वेळेला मान देऊन येतो सकाळी लवकर. कामाच्या वेळेला मात्र आमच्या ऑफिसची मिटींग बुडवून यायला लागतं त्याचा स्वागतासाठी. काय हे?"

दु. "हो का? मी बोलते हं त्या सुताराशी!"

आम्ही: "बरं मग आता कपाटाची दारं कधी लावताय? दोन महिन्यांहून जास्त झालेत दिवस!"

दु. "ती दारांची ऑर्डर आम्ही मागच्याच सोमवारी दिलीये. पंधरा दिवसांत सगळं काम होईल.

आम्ही: "ठीक आहे. तुमची दारं ठोठवायची एवढंच काम आहे आम्हाला सुद्धा. चला."

दु. "सर, पुढचं पेमेंट? कंपनी पॉलिसीप्रमाणे १५% आत्ता द्यावे लागतील."

आम्ही: "असं का? तुमच्या माणसाला पाठवा चेक घेऊन जायला."

अजून एका दीर्घ महिन्यानंतर:

आम्ही: "हद्द झाली. आत्तापर्यंत तरी कामं पूर्ण व्हायलाच हवी होती."

दु. "मला तुमच्या ऑर्डरबद्दल कल्पना नाही. तुम्हाला हॅंडल करणारी सुट्टीवर आहे."

आम्ही: "बरं तीचा मोबाईल नंबर द्या"

दु. "कंपनी पॉलिसीप्रमाणे तो आम्ही देऊ शकत नाही"

आम्ही "ठीक आहे"

अजून पंधरा दिवसांनंतर शनिवारी संध्याकाळी ६:३० वा.:

फोन: "हॅलो सर. मी किचनचं मटेरीयल घेऊन आलोय. हो. तुमच्या दारातच उभा आहे. कुठे आहात तुम्ही? काय घरी नाही? किती वेळ लागेल? काय वीस मिनिटं? अहो खोळंबा होतोय. लवकर या हं, मी थांबलोय!"

अशा अनंत चित्रविचित्र संभाषणांनंतर किचनच खदखदता प्रश्न आत्ता कुठे सुटला आहे.

---

दुर्दैव असं की या सगळ्याची कल्पना आधीच न आल्यामुळे आम्ही बेडरूममधल्या कपाटाची ऑर्डरही त्यांनाच देऊन बसलो. असंख्य रंगछटांमधून आमच्या आवडीचा रंग आम्हाला निवडता येतोय म्हंटल्यावर आम्हालाही भरून आलं होतं. खरे रंग तर पुढेच दिसणार होते म्हणा. आधीच्या अंदाजाप्रमाणे, अहो अगदी १२ दिवसांत करून देतो आम्ही कपाट. कपाटाचं टेन्शन नाही, किचनलाच वेळ लागतो असं आम्ही ऐकलं होतं. वीस दिवसांनंतर म्हणे, की तुम्ही निवडलेला रंग जर्मनीहून मागवावा लागणार आहे. त्याला यायला २० दिवस लागतील. दिड महिन्यानंतर म्हणाले की हो, मटेरीयल आलं होतं पण ते डॅयामेज्ड होतं. आता पुन्हा तोच रंग मिळवायचा म्हणजे आमचा सप्लायर म्हणतो कि कधी मिळेल ते सांगता येत नाही. तुम्ही या इकडे आणि दुसरा रंग निवडा बरं.

आलिया भोगासी म्हणत आम्ही जातो. एक रंग (आम्हा दोघांचं एकमत व्हायला वेळ लागतोच) शेवटी आम्ही निवडतो. बहुतेक हा आहे ऍव्हेलेबल, पण मी सांगते कन्फर्म करून. त्यानंतर, सॉरी सर- तो रंग आहे, पण तुम्हाला जश्या लाईन्स करून हव्यात ना, तश्या नाही करता येणार असं म्हणतो आहे सप्लायर. ठीक आहे. मग कुठला रंग आहे आता? हा पहा हा फिका पिवळसर रंग आहे ना, तो एक आहे. तो वापरू?

काय बोलावं आता!

---

हे झालं फक्त सुतारकामाचं. प्लंबर, इलेक्ट्रीशियन, पेंटर असे अनेक खलनायक आमच्या फिल्म मध्ये फिचर करून गेलेत. "तेरे घर के सामने एक घर बसाऊंगा" असं गाण्या-या देव आनंदला माझं खुलं आव्हान आहे: घर बांधशील पठ्ठ्या, पण त्यात पटकन सेट्ल होऊन दाखव!

असो. फर्निचरवाल्याचा इतका उद्धार केल्यानंतर आता मात्र मला भीती वाटायला लागली आहे. पुढचा जन्म सुतारपक्ष्याचा मिळतो की काय!

नट्स!

१ ऑगस्ट जवळ येतोय. शाळेत असताना, विशेषतः प्राथमिक शाळेत, एक ऑगस्टला हमखास टिळकांच्या आयुष्यातील गोष्ट सांगायची स्पर्धा असायची. त्यापैकी सगळ्यांत फेमस म्हणजे शेंगदाण्यांच्या टरफलांची गोष्ट.

दुस-या कोणीतरी (द्वाड) मुलाने दाणे खाऊन वर्गात सालांचा कचरा केला होता, आणि टिळकांच्या मास्तरांनी (काहीही कारण नसतांना) टिळकांना ती टरफले उचलून टाकायला सांगितले. "मी शेंगा खाल्ल्या नाहीत, मी टरफले उचलणार नाही" असं बाणेदार उत्तर टिळकांनी दिलं होतं. यातूनच पुढे ’लोकमान्य’ बाळ गंगाधर टिळक मोठे झाले. अशी ती गोष्ट होती.

कधीही 'बाणेदार' आणि 'टरफल' यापैकी कुठलाही शब्द ऐकला की मला हीच गोष्ट आठवते. आजच्या ट्वीटर फेसबूक आणि ब्रेकिंग न्यूजच्या जगात ह्या घटनेचे पडसाद कसे उमटले असते?

@बाळटिळक: आज मला @मारकुटेमास्तरांनी टरफले उचलायला सांगितली. मी का उचलावीत? मी शेंगा खाल्याच नाहित. ज्यानी शेंगा खाल्या त्याला RT करा रे कुणीतरी!

@मारकुटेमास्तर: अरे @बाळटिळक शिक्षकांची आज्ञा पाळावी असे संस्कार झाले नाहीत वाटते तुझ्यावर? मोठा झाल्यावर याच लोकमान्याने माझी आज्ञा कशी धुडकाऊन लावली हे माझ्या पुस्तकात लिहिन!

@मुख्याध्यापक_चिखलीशाळा: @बाळटिळक वर्गशिक्षकांचे न ऐकल्याबद्दल शिक्षा म्हणून उद्या "स्वराज्य माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे" या विषयावर निबंध लिहून आण.

@आगरकर: इंग्रजी शिक्षणामुळे आपली विचारक्षमता वृद्धिंगत होईल. अशा जहाल पवित्रा आपल्या समाजाला पुढे नेऊ शकणार नाही. हळूहळू शाळांमध्ये शेंगांना बंदी घालण्यात यावी.

@मोकगांधी: टरफलास टरफल असे उत्तर सगळ्या जगाने द्यायला सुरुवात केली तर या विश्वात अनंत कचरा होईल. @बाळटिळक कुठल्या वर्गात पडली आहेत टरफलं? मी येतो.

@नेहरू_जवाहर_लाल: आपलं स्वतंत्र मत राखणं महत्त्वाचं आहे. रशिया आणि अमेरीका कोणासही ही टरफले उचलण्याचं कंत्राट देण्यात येऊ नये. आपण येत्या काही महिन्यांत त्या टरफलांचा बंदोबस्त करूच करू.

@शचंपवार: हरीतक्रांतीनंतर भारताचे कृषिउत्पादन पाच-पट झाले आहे. टरफलांची समस्या अशीच वाढत राहणार. परंतु त्याचे राजकिय भांडवल करणा-यांचा मी माझ्या पुढच्या सभेत जाहिर निषेध करणार आहे.

@बहुओबामा: हे वर्ष क्रांतीचं आहे. आत्तापर्यंत वर्गातल्या आडदांड मुलांचं राज्य होतं. आता तुमच्या-आमच्यासारख्या सामान्यांचं राज्य येणार (अशी आशा आहे). @बाळटिळक - सलाम!

@माझा_मॅनेजर: Such arrogant behavior has certainly cost Mr Tilak a promotion this year. He is NOT a team player, is all I can conclude!

@रा_ठाकरे: उत्तर भारतीय शेंगांमध्ये दाणे कमी आणि टरफले जास्त असतात. बहिष्कार असो!

@तुमची_राखी: love you @बाळटिळक मीसुद्धा असंच उत्तर दिलं असतं!

@माझे_बाबा: बघ, बाळाचे पाय पाळण्यात दिसतात ते असे!

@मी: huh? RT @माझा_मॅनेजर Such arrogant behavior has certainly cost Mr Tilak a promotion this year. He is NOT a team player, is all I can conclude!

@माझा_कार्टा: टरफल म्हणजे काय हो फादर?

@माझ्या_कार्टयाचा_कार्टा: प्लास्टिक रॅपर्स नव्हते का त्या ओल्ड डेज मध्ये? ऍंड व्हॉट अबाऊट वॅक्युम? नट्स :)