शनिवार, सप्टेंबर १५, २००७

जावे त्यांच्या देशा...

(भाग १)

नोकरीची जवळजवळ दोन वर्षं पूर्ण झाली आणि पहिल्यांदाच परदेशवारीसाठी माझ्या नावाची चर्चा सुरू झाली. सगळ्याच बाबतींत काही आपण अंतःक्रमांक योगात जन्मलेलो नाहियोत अशी जराशी खात्री पटली आणि तोपर्यंत आम्हांस VISA application च्या मागे लागा असा आदेश मिळाला. मिळालेल्या आदेशांचे अगदी नीटपणे पालन करणा-यांतला मी एक असल्यामुळे मी लगेचच हालचाल सुरु केली. नकटीच्या लग्नात म्हणे सतराशे साठ विघ्नं येतात - (माझ्या मते!) मी नकटा नसल्यामुळे (आणि परदेशगमन म्हणजे काही लग्न नसल्यामुळे) माझ्या मार्गात सतराशे साठ नाही पण (सुदैवाने) फक्त तीन-चारपेक्षा जास्ती काही विघ्नं आली नाहीत. जे एक मोठं विघ्नं आलं आणि त्याचं हरण मी कसं केलं ते ओघानं येईलच.

मलेशियाच्या राजाला माझे आधीचे, छान निळ्या background वर काढलेले फोटो पसंत पडले नाहीत. ते पसंत नाहीत असं कळल्यावर मग फोटोसाठी धावपळ सुरु झाली. "एकदम अर्जंट देतो - उद्या या" असं म्हणणा-या एका उत्साही छायाचित्रकाराकडून मी माझा अवतार पांढ-या background वर चित्रित करून घेतला. आमच्या travel desk च्या (सदैव इतराची तिकिटे काढून देणा-या पण स्वतःला कधीच भारताबाहेर न जाता आल्यामुळे वैतागलेल्या) मितभाषी वल्लींबरोबर आमचा वार्तालाप सुरु झाला. आमच्यासाठी ती देवमाणसंच होती -- आमचा passport, credit कार्डाचा नंबर, सगळं काही आम्ही त्याच्या हवाली केलं होतं. "एक-दोन दिवसांत मिळेल" पासून ते "मलेशिया ना? दहा दिवस जास्तीत जास्त!" अशी आमच्या visa बद्दलच्या प्रश्नांवर अनेकविध उत्तरं आम्हाला त्या travel desk च्या छोटेखानी खोलीत मिळाली. त्यानंतर आलं विमानाचं तिकिट-- एक अत्यंत किचकट असा फॉर्म भरून आम्ही त्यांना दिला होता. त्यात अनेक बिनकामाचे कुचकामी प्रश्न होते. "आवडती भाजी, नावडता मासा, किंवा आवडता रंग-पान-फूल पासून जन्मवेळ आणि रास" एवढ्याच गोष्टी विचारायचे बाकी ठेवले होते. त्या फॉर्मचे प्रयोजन केवळ क्रेडीट कार्डाचा नंबर आणि इतर तपशील पुरवणे इतकाच आहे असे कळल्यावर आम्ही तो फॉर्म भरण्यात एवढा वेळ का घालवला हे नवे कोडे आम्हाला पडले. मग हॉटेल बुकिंग झालं. एक हॉटेल तिथल्या "Little India" भागापासून हाकेच्या अंतरावर आहे असं लक्षात आल्यावर पहिल्यांदा आम्ही ते आमच्या list मधून काढून टाकलं. ऑफिसपासून चांगलं १५-२० किलोमीटरवर असणारं, समुद्रकिना-यावरचं "Hotel Evergreen Laurel" यावर आम्हा चौघांचं एकमत झालं.

दिवस भराभर सरत होते आणि रोज रोज Visa ची चौकशी करायचा कंटाळा येऊ लागला होता. शेवटी उड्डाणाच्या एक दिवस आधी संध्याकाळी चारपैकी तिघांचा visa त्या छोट्या खोलीत अवतीर्ण झाल्याची वार्ता आम्हाला लागली. तो चौथा अभागन मीच याची मला खात्री असल्यामुळे जेव्हा travel desk वाले मला म्हणाले की "Mr Ajit ना? तुमचा visa 'चुकून' Nokia च्या ऑफिसमध्ये गेला आहे... आत्त इतक्यात कधीही तो येईल!", तेव्हा मला त्याचं काही विशेष वाटलं नाही. संध्याकाळ जशी होत गेली तसतशी मात्र मला चिंता वाटायला लागली. शेवटी संध्याकाळी ऑफिस बंद करायच्या वेळी मी travel desk वाल्यांना गाठलं आणि त्या सुजनांनी visa चा stamp असलेला तो मौल्यवान visa आणि एक सुखद धक्का मला दिला.

माझ्या पहिल्या वाहिल्या परदेशगमनाची कथा-कहाणी इथे सुरु झाली.

(क्रमशः)

1 टिप्पणी:

Unknown म्हणाले...

आता तिसरया भागात काय "एयरफ़ोर्स वन" सारखं काही वाचायला मिळणार आहे? छानच वर्णन केले आहे..बढिया लेख..